Το Χαμόγελο - smile - un sorriso

Ένα χαμόγελο δεν στοιχίζει τίποτε, κι όμως είναι πολύτιμο.
Πλουτίζει εκείνον που το δέχεται, χωρίς να φτωχαίνει εκείνον που το δίνει .
Δεν διαρκεί παρά μονάχα μια στιγμή αλλά η ανάμνησή του, είναι καμιά φορά αιώνια.
Ένα χαμόγελο αναπαύει τον κουρασμένο, δίνει θάρρος στον απογοητευμένο, παρηγορεί τον λυπημένο, αναπτερώνει την αισιοδοξία και δημιουργεί ευτυχία
Κι όμως , δεν δανείζεται, δεν κλέβεται, δεν αγοράζεται, δεν παίρνεται εκβιαστικά γιατί είναι κάτι που έχει ανεκτίμητη αξία όταν δίδεται εγκάρδια.
Αν κάποια φορά συναντήσετε κάποιον άνθρωπο που δεν σας χαρίζει το χαμόγελο που αξίζετε, φανείτε γενναιόδωροι κι’ ανώτεροι άνθρωποι και δώστε του εσείς το δικό σας, γιατί κανένας άλλος δεν έχει τόση ανάγκη από χαμόγελο , όση εκείνος που δεν μπορεί να το προσφέρει.
[English]:A smile does not cost anything, but it is valuable.
Enriches those who receive, without the person impoverished places.
It takes only a moment, despite the memory but it is sometimes forever.
A smile rest the tired, disappointed to give courage, comfort the sad, anapteronei creates optimism and happiness
However, not borrowed, not stolen, not bought, not obtained because extortioner is something that is invaluable when it is warm.
If some time encounter a man who gives you the smile you deserve, look generous and 'senior people and you give of your own, because nobody else has as much need of a smile, as much as he can not offer.
[Italian] :Un sorriso non costa nulla, ma è prezioso.
Arricchisce chi lo riceve, senza che la persona impoverita luoghi.
Ci vuole solo un attimo, nonostante la memoria, ma è a volte per sempre.
Un sorriso di riposo, la stanchezza, deluso per dare coraggio, la comodità la triste, anapteronei crea ottimismo e la felicità
Tuttavia, non presi in prestito, non rubato, non ha acquistato, non ottenuti extortioner perché è qualcosa che ha un valore inestimabile quando è caldo.
Se qualche volta incontro un uomo che ti dà il sorriso che ti meriti, guarda generoso e 'alto di persone e di dare il vostro, perché nessuno ha tanto bisogno di un sorriso, per quanto egli non può offrire.

Κωνσταντίνος Νικολαΐδης

ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΠΟΛΙΤΗ

Η κρίση του ασφαλιστικού συστήματος στη χώρα μας είναι πολύ μεγάλη. Υπάρχει η βάσιμη εκτίμηση ότι μετά το 2020 τα αποθεματικά των φορέων Κοινωνικής Ασφάλισης θα βρίσκονται σε μηδενικό επίπεδο, αν δεν ληφθούν από σήμερα γενναίες αποφάσεις. Όπως είναι φυσικό το γεγονός αυτό θα δημιουργήσει τρομακτικά προβλήματα στο σύνολο του συστήματος. Πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο; Τι πρέπει να γίνει στο μέλλον; Είναι ερωτήματα που θα προσπαθήσω να απαντήσω σε αυτή την ανάλυση.

Όπως γνωρίζετε στις 31/03/2008 ψηφίστηκε νέος ασφαλιστικός νόμος, ο 3655/2008. Ο νόμος αυτός δεν αλλάζει τη φιλοσοφία της Κοινωνικής Ασφάλισης, διότι στη χώρα μας η Κοινωνική Ασφάλιση στηρίζεται πλέον σε ένα σύστημα εισροών- εκροών κεφαλαίων. Οι πόροι του συστήματος που αποτελούν τις εισροές διαρκώς μειώνονται, ενώ οι εκροές βρίσκονται σε αντίθετη τροχιά.
Κάθε φορά λοιπόν που ψηφίζεται ασφαλιστικός νόμος γίνεται προσπάθεια μείωσης των εκροών και αύξησης των εισροών. Το γεγονός αυτό διαμορφώνει την αντίδραση των εργαζομένων, οι οποίοι διαφωνούν, όπως είναι φυσικό, με τη αύξηση των ορίων ηλικίας, τη μείωση των συντάξεων, την κατάργηση των βαρέων – ανθυγιεινών σε πολλές κατηγορίες κλπ.
Τώρα, σε ό, τι αφορά τα αίτια που έχουν διαμορφώσει αυτό το δυσμενές σκηνικό στη Κοινωνική Ασφάλιση είναι αρκετά. Θα αναφέρω τα πέντε σημαντικότερα:

1. Η κακή αξιοποίηση των αποθεματικών των Ασφαλιστικών Ταμείων διαχρονικά.
2. Η ανεργία
3. Η εισφορό-διαφυγή
4. Η υπογεννητικότητα, ιδιαιτέρως των τελευταίων σαράντα χρόνων
5. Η αύξηση του προσδόκιμου χρόνου ζωής

Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι τα τεράστια ελλείμματα της Κοινωνικής Ασφάλισης στη χώρα μας. Αναλογιστικές μελέτες διαφόρων οργανισμών όπως ο Ο.Ο.Σ.Α., το ΙΝ.Ε. της Γ.Σ.Ε.Ε. προσπαθούν να υπολογίσουν τα συγκεκριμένα ελλείμματα. Ανάλογα λοιπόν με τις παραδοχές που λαμβάνουν υπόψη κάθε φορά, εκτιμούν ότι τα ελλείμματα αυτά είναι της τάξεως των 200 έως 400 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Όπως γίνεται αντιληπτό, τέτοιας μορφής ελλείμματα, της τάξεως του ενός έως δύο κρατικών προϋπολογισμών, δεν είναι εύκολο να καλυφθούν από την πολιτεία ώστε οι ασφαλιστικοί φορείς να μπορούν να ανταποκριθούν στις θεσμοθετημένες υποχρεώσεις τους.
Οι Εκάστοτε κυβερνήσεις, είτε εθελοτυφλούν είτε θέλουν να αποφύγουν το πολιτικό κόστος από οδυνηρές και καθόλου δημοφιλείς και είναι λογικό να αποφεύγονται, ιδιαίτερα όταν το αδιέξοδο θα υπάρξει μετά από 10-12 χρόνια .Τα προβλήματα όμως δεν λύνονται από μόνα τους.
Έτσι πιστεύω ότι είναι μονόδρομος η κατεύθυνση στην κάλυψη της ιδιωτικής ασφάλισης.
Κωνσταντίνος Νικολαΐδης

Νέο Πρόγραμμα : Προλαμβάνω

Η Εθνική Ασφαλιστική ,από τις 16/2/2009 έχει ένα ακόμα προϊόν Έξω-νοσοκομειακών Διαγνωστικών εξετάσεων που απευθύνετε σε όλους και το κυριότερο χωρίς έλεγχο ασφαλισιμότητας.

Για το νέο αυτό προϊόν η εταιρεία μας συνεργάζεται με το δίκτυο των διαγνωστικών κέντρων της EUROMEDICA και παρέχει στους ασφαλισμένους την πρόσθετη αυτή κάλυψη και ακόμα :
Πρόσβαση σε ένα ευρύ δίκτυο συνεργαζομένων ιατρών, που καλύπτει ποικιλία ειδικοτήτων σε όλες τις πόλεις της Ελλάδος

Τηλεφωνική εξυπηρέτηση (στο 210-9099000) σε 24 ώρες βάση, όλο τον χρόνο .
και που αφορά:
1. ιατρικές συμβουλές από ιατρούς για κάθε πρόβλημα υγείας.
2. πληροφορίες για το δίκτυο των Διαγνωστικών Κέντρων και των συνεργαζομένων ιατρών
3. αποστολή ιατρού στο σπίτι
4. Γενικές πληροφορίες για εφημερεύοντα νοσοκομεία φαρμακεία κλπ
Ανώτατο ετήσιο όριο διενέργειας εξετάσεων 2000€
Συμμετοχή ασφαλισμένου 35%
Δωρεάν Ετήσιο προληπτικό έλεγχο ( Check up)
Ασφάλιστρο κοινό για όλους, ιδιαίτερα προσιτή τιμή.
Δυνατότητα ασφάλισης από 45 ημερών έως 65 ετών .
Επίσης ,μπορεί ,τώρα πια και από 66-75 ετών

Ευχαριστώ

Κωνσταντίνος Νικολαΐδης
6976441558

Εξάσκηση ευγνωμοσύνης

1. Πες σε κάθε άτομο που έχεις στη ζωή σου, τι είναι αυτό που εκτιμάς περισσότερο σε αυτό.Τι είναι αυτό για το οποίο χαίρεσαι που το έχεις στη ζωή σου.
2. Ξεκίνα να κάνεις ΣΥΝΗΘΕΙΑ την καθημερινή γραπτή έκφραση ευγωμοσυνης.Κάνε ένα κατάλογο 50 πραγμάτων για τα οποία είσαι ευγνώμων στη ζωή σου ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ.Μην σταματήσεις μέχρι να γράψεις 50.Σκέψου ότι μπορεί να είσαι ευγνώμων και για εμπειρίες που χαρακτήρίζεις αρνητικές ή ανθρώπους ή σχέσεις, απο τις οποίες και τους οποίους όμως πήρες μαθήματα για τη ζωή σου.
3. Ξεκίνα την ημέρα σου κανονικά γράφοντας τα 5 πράγματα για τα οποία είσαι ευγνώμων από τη χθεσινή μέρα (ή κλείνε την ημέρα σου γράφοντας τα 5 πράγματα για τα οποία είσαι ευγνώμων απο αυτή την ημέρα).

H ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ

• Καθημερινά έχουμε λόγους για να δείχνουμε την ευγνωμοσύνη μας.Πολλούς λόγους.
  
• Η ευγνωμοσύνη είναι η επίγνωση της κατανόησης του Νόμου της Προσέλκυσης (Έλξης). Αυτό που σκέφτεσαι , αυτό και προσλεκύεις. Αυτό στο οποίο εστιάζεσαι, αυτό επεκτείνεται μέσα σου και έξω σου.
• Η Ευγνωμοσύνη είναι το "Εύχαριστώ" σου ,που δείχνει την εκτίμηση σε αυτά που λαμβάνεις και ανοίγει το δρόμο για να λάβεις περισσότερα.
• Η Ευγνωμοσύνη ,πηγάζει από μια οπτική Αγάπης, απο εκεί που πηγάζει ακόμη και η ελπίδα η πίστη,η δέσμευση,η συγγνώμη.
• Εάν δεν είμαστε ευγνώμονες για αυτά που έχουμε, γιατί να μας δοθούν και άλλα.Εσυ θα έδινες άλλα;

Crucifiction a medical examination

crucifiction a medical explanation

St Valentine's day - Αγίου Βαλεντίνου

Σήμερα για αρκετούς είναι μια αρκετά σημαντική ημέρα είτε γιατί πουλάνε τα εμπορεύματά τους στους ερωτευμένους ( λουλούδια, γλυκά, δωράκια κλπ) είτε ακόμα καλύτερα είναι λαβωμένοι από τα βέλη του έρωτα. Είναι όμορφο να είσαι ερωτευμένος-η διότι βλέπεις την ζωή με άλλη αισιοδοξία. Φυσικά η ημέρα αυτή είναι ημέρα ευνοική για γάμους και δεσμούς από αρχαιοτάτων χρόνων. Ιδιαίτερα στην Ρώμη ο αγαπημένος (βαλεντίνος) και η αγαπημένη (βαλεντίνα) επιδίωκαν γάμο αυτήν την ημέρα διότι εθεωρήτο αστρικά πιο ευνοϊκή, όπως και στην αρχαία Ελλάδα αλλά και στην αρχαία Αίγυπτο η 14 φεβρουαρίου ήταν ημέρα ευνοϊκή για ερωτική- συζυγική Ζεύξη ευλογιμένη ημέρα από τον Θεό Δία που αυτήν την ημέρα ονομάστηκε Ζεύς, όταν παντρεύτηκε την Θεά Ήρα που έκανε ευλογημένη την ημέρα αυτή για τους Γάμους.
Ο Σημερινός Άγιος Βαλεντίνος είναι μια καθαρά Δυτική προέλευσης εορτή. Φυσικά στην καρδιά μας όταν αγαπάμε κάθε μέρα πρέπει να είναι ημέρα αγάπης και έρωτα και όχι μια φορά τον χρόνο μόνο. Στην ημέρα αυτή λοιπόν αφιερώνω την μουσική αυτήν.

romans leginaires attack demo

Το Νοσοκομειακό Απεριόριστο

Το Νοσοκομειακό πρόγραμμα Απεριόριστης κάλυψης , είναι ένα πρόγραμμα «λευκή επιταγή» για την κάλυψη ΟΛΩΝ των Νοσοκομειακών εξόδων σας που αφορούν άμεσα την υγεία σας για όταν παραστεί η ανάγκη

Είναι βέβαιο πως κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον. Η υγεία είναι το πολυτιμότερο από όλα τα αγαθά.

Έχοντας λοιπόν το πρόγραμμα Νοσοκομειακό Απεριόριστο, εσείς επενδίεται ΜΟΝΟΝ στην ΕΘΝΙΚΗ με €3 την ημέρα και η ΕΘΝΙΚΗ σας πληρώνει ΟΛΑ τα Νοσοκομειακά έξοδα.

Επιγραμματικά μερικά από τα προνόμια είναι:

Σύμφωνα με τον νόμο 3091/2002 ποσά φόρο-απαλλαγής από το εισόδημα για ασφάλιστρα ζωής, ατυχημάτων και υγείας είναι €1.200 ευρώ ετησίως

διαγνωστικές εξετάσεις (€787 ευρώ ετησίως κατ’ άτομο) χωρίς να ταλαιπωρήστε σε… αναμονές εξωτερικών ιατρείων ούτε σε λίστες αναμονής για χειρουργείο ή νοσηλεία και με Απεριόριστη Νοσοκομειακή κάλυψη και σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου σε ιδιωτικά νοσοκομεία .

Ελεύθερη επιλογή θέσης ,μέχρι και Λουξ κλπ

για περισοότερες πληροφορίες καλέστε με στο 6976441558 για να βρεθούμε και να σας κάνω μια πλήρη παρουσιάση από κοντά .

STORIA DI ROMA

Ο ΛΑΟΣ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ

Σ

τον τεράστιο χώρο που καταλαμβάνει η αυτοκρατορία και μέσα στα πλαίσια της Ρωμαϊκής της κρατικής οργάνωσης, ζει και κινείται ένα πλήθος φυλές όπως Έλληνες και Εξελληνισμένοι λαοί και φύλα όπως αιγύπτιοι ,Σύριοι, ιουδαίοι, αρμενιοι,κλπ.

Καταλύτης όλων των διαφοροτροπων στοιχείων του Βυζαντινού πολιτιστικού αμαλγάματος, στάθηκε ο Ελληνισμός, αυτός που κατορθώσει να δώσει στο Βυζάντιο τη δυνατότητα και τα μέσα για την πολιτιστική του έκφραση.

Ο ελληνικός πολιτισμός, η ελληνική παιδία και η γλώσσα είχαν κατακτήσει την πρωτεύουσα και τις πόλεις των Βαλκανίων και της ανατολής . Είχαν αποτυπώσει την σφραγίδα τους πάνω σε όλους τους διαφορετικούς λαούς της αυτοκρατορίας.

Τα μεγάλα κέντρα του ελληνισμού όπως η Κωνσταντινούπολη, η Αλεξάνδρεια, η Αντιόχεια, η Έφεσος η Θεσσαλονίκη, αλλά και η Νικομήδεια και η Νίκαια , ενίσχυαν και μετέδιδαν συνεχώς την λάμψη του Ελληνικού πνεύματος.

Τα πλήθη των υπάλληλων του βυζαντινού κράτους προέρχονταν από τους μορφωμένους αστούς, δηλαδή από αυτούς που είχαν πάρει ελληνική μόρφωση. Η γνώση της τότε κρατικής γλώσσας, της λατινικής, απαραίτητης για τους υπάλληλους , είτε αποτελούσε ειδική τεχνική επιμόρφωση που αποκτιόταν στην δύση, όπου καμιά φορά πήγαιναν οι νέοι που ήθελαν να ακολουθήσουν υπαλληλική σταδιοδρομία .Όπως και να έχει το πράγμα, οι ελληνοθρεμενοι αυτοί υπάλληλοι επιδρούσαν , και μέσα από αυτούς ο Ελληνισμός στο Περιβάλλον τους. Η γλώσσα της τους πάλι ήταν Ελληνική και όσο αύξανε η επίδραση της Εκκλησίας, τόσο εντονότερα εκδηλωνόταν ο ελληνικός χαρακτήρας της Βυζαντινής κοινωνίας .Τα βαρβαρικά φύλα που έρχονταν να εγκατασταθούν στα εδάφη της Αυτοκρατορίας δεν κατάφερναν για πολύ να ξεφύγουν τον Εξελληνισμό τους.

Έτσι ,λοιπόν είναι φυσικό να είναι το κράτος διαποτισμένο από κοινωνία εξελληνισμένη στο μεγαλύτερο μέρος της: γλώσσα για να συνεννοούνται οι διάφοροι πληθυσμοί της αυτοκρατορίας ήταν η ελληνική και ο βαθμός του Εξελληνισμού των ανθρώπων της εποχής έδειχνε την απόσπαση τους από την βαρβαρική και την είσοδο τους στην ΡΩΜΑΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.

Ο εξελληνισμός, όμως, άρχισε πολύ νωρίς να διώχνει την λατινική γλώσσα και από όλες τις πλευρές της δημόσιας ζωής : ήδη τον τέταρτο αιώνα ο Αρκαδιός επιτρέπει να συντάσσονται οι δικαστικές αποφάσεις και στα ελληνικά και τον επόμενο αιώνα αναγνωρίζεται η νομική ισχύς διαθηκών που συντάχθηκαν στα ελληνικά . Από τον πέμπτο αιώνα ,επίσης, αρχίζει και συνεχώς επεκτείνεται η σύνταξη νομών στα ελληνικά, συνήθεια που γενικεύεται από το δεύτερο τρίτο του έκτου αιώνα.

Έπειτα από όλα αυτά, είναι φανερό ότι η αυτοκρατορία του Βοσπόρου αποτελούσε την κρατική υπόσταση της πνευματικής δύναμης του ελληνισμού και ότι οι άλλοι λαοί, έπρεπε να πάρουν θέση απέναντι στην ελληνική πολιτιστική επίδραση και να είτε να αντιδικήσουν ,είτε να την αποδεχθούν .

Έτσι Βυζαντινή ιστορία είναι η ιστορία ενός κρατικού μορφώματος κάτω από το διοικητικό σκελετό του οποίου δρα και σφύζει η πνευματική δύναμη του ελληνισμού.

Βυζαντινή αυτοκρατορία είναι η κρατική έκφραση της τρίτης φάσης της Ελληνικής δημιουργίας, του ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ,που συνέχισε τον κλασικό και τον Μακεδόνιο. Και ,όπως είπε ο D.TALBOT RICE, το Βυζάντιο πρέπει πραγματικά να μελετηθεί σαν ένα κεφάλαιο της μακρόχρονης ιστορίας του Ελληνικού πολιτισμού και της Ελληνικής σκέψης.

Ο ΧΩΡΟΣ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ

H Βυζαντινή αυτοκρατορία άρχισε την ζωή της σαν συνεχεία της Ρωμαϊκής. Είναι λοιπόν φυσικό και αυτονόητο η Βυζαντινή αυτοκρατορία να κληρονομήσει και στατικά και δυναμικά τον γεωγραφικό χώρο όπου έδρασε η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.

Βέβαια, με το πέρασμα του χρόνου αυτά τα σύνορα άλλαξαν κάτω από την πίεση επιδρομέων και έτσι η αυτοκρατορία έχασε την μια μετά την άλλη τις κτήσεις της από δύση ,ανατολή ,βορά και νότο. Λίγο-λίγο περιορίστηκε στην περιοχή γύρω από την Κωνσταντινούπολη και που και αυτή έπεσε με την πτώση της Βασιλεύουσας το 1453 μΧ.

H NEA ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΡΩΜΑΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ,Η ΕΠΟΝΟΜΑΖΟΜΕΝΗ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ εκτεινόταν από τον Ατλαντικό ωκεανό έως την Μεσοποταμία και από την Αίγυπτο με τις ακτές τις βόρειας Αφρικής έως την Γερμανία και Γαλλία με την Αγγλία.

Βυζαντινή αυτοκρατορία

Τ

ο μεσαιωνικό τμήμα της εθνικής μας ιστορίας συμπίπτει με την ιστορία της βυζαντινής αυτοκρατορίας. τι εννοούμε ,όμως όταν λέμε «ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ»; Ποιοι ήταν οι βυζαντινοί ;Δεν είναι εύκολο να απαντήσω σε αυτά τα ερωτήματα . Πρώτα πρώτα κράτος που να έχει την επίσημη ονομασία «ΒΥΖΑΝΤΙΝΟ» δεν υπήρξε ποτέ . Όσο και αν ψάξει κάποιος στις ιστορικές πηγές Ελληνικές και ξένες δεν πρόκειται να βρει αυτόν τον όρο. Οι όροι Βυζαντινός και Βυζαντινή ιστορία, με την σημασία του κατοίκου και της ιστορίας του κράτους που είχε για πρωτεύουσα την ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ, το παλιό Βυζάντιο, είναι ανύπαρκτοι και αυτό γιατί ποτέ οι κάτοικοι του κράτους που είχε την πρωτεύουσα του κοντά στα νερά του Βοσπόρου δεν χρησιμοποιούσαν για το κράτος τους και την ιστορία τους το επίθετο ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ .Μόνο Ρωμαίους ονόμαζαν τους εαυτούς τους , η αυτοκρατορία τους ήταν ΡΩΜΑΙΚΗ και πρωτεύουσα τους ήταν η ΝΕΑ ΡΩΜΗ.

Ο Όρος « βυζαντινός» είναι νεολογισμός . Αυτόν τον όρο τον χρησιμοποίησε για πρώτη φορά ο ΙΕΡΩΝΗΜΟΣ ΓΟΥΛΦ στα 1562, όταν είχε εισηγηθεί την ίδρυση corpus historiae Byzantine, και τον καθιέρωσε PH. LABBE. Κάποτε και ο Κάρολος du Cange είχε χρησιμοποίηση αυτόν τον όρο για να τιτλοφορήσει το ιστορικό του βιβλίο που πραγματευόταν την ιστορία του ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΥ ΡΩΜΑΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ. Και έτσι η Βυζαντινή ιστορία και η Βυζαντινή αυτοκρατορία είχαν βρει πια την θέση τους στην επίσημη επιστημονική ορολογία. Από τότε ο επιστημονικός κόσμος χρησιμοποιεί τα ονόματα Βυζαντινή αυτοκρατορία και για τους κατοίκους τον όρο βυζαντινοί για να δηλώσει την αυτοκρατορία που είχε για πρωτεύουσα την ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ.

Μετά το 476 μ.Χ.

Παρ'όλο που το δυτικό τμήμα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας καταλύθηκε το 476 μ.Χ. και ο χαρακτήρας του ανατολικού τμήματος μεταβλήθηκε ουσιαστικά κατά το πέρασμα των αιώνων, η ρωμαϊκή αυτοκρατορία συνέχισε να επηρεάζει για αιώνες την πορεία της ανθρώπινης ιστορίας. Το ρωμαϊκό δίκαιο συνέχισε να χρησιμοποιείται από τους Βυζαντινούς Αυτοκράτορες αλλά και από τους Γερμανούς ηγεμόνες της Δύσης. Η λατινική γλώσσα θεωρούνταν για αιώνες η γλώσσα των μορφωμένων ανθρώπων, ενώ η ρωμαϊκή αρχιτεκτονική και οδοποιία θαυμάζονται μέχρι σήμερα.

Για χίλια περίπου χρόνια οι Βυζαντινοί θεωρούσαν τους εαυτούς τους συνεχιστές και κληρονόμους του ρωμαϊκού μεγαλείου, ενώ οι ιδέες της οικουμενικότητας, της παγκόσμιας ενότητας και κυριαρχίας ήταν αρκετά ελκυστικές σε σειρά ηγεμόνων όπως ο Καρλομάγνος και ο Όθων Α', που ονόμασαν τους εαυτούς τους αυτοκράτορες και στέφθηκαν από τον πάπα με αυτόν τον τίτλο. Η ίδια η Εκκλησία της Ρώμης διεκδίκησε ένα κομμάτι από την ακτινοβολία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Είναι αξιοσημείωτο πως οι τίτλοι "τσάρος" για τη Ρωσία και "κάιζερ" για τη Γερμανία προέρχονται από το ρωμαϊκό "καίσαρας".

Οριστική διαίρεση (395 μ.Χ.) και κατάλυση της αυτοκρατορίας (476 μ.Χ.)

Το 395 μ.Χ. ο Μέγας Θεοδόσιος πέθανε, και όρισε στη διαθήκη του τη διαίρεση της αυτοκρατορίαςσε δύο τμήματα, ανατολικό και δυτικό.

Το δυτικό κομμάτι της (οι περιοχές από τη Βρετανία και την Ισπανία μέχρι το Ρήνο, την Ιλλυρία, την Μεγάλη Σύρτη και το Μάγκρεμπ) θα διοικούνταν από τον μεγαλύτερο γιο του, τον Ονώριο, ενώ το ανατολικό κομμάτι της (οι περιοχές από την Ιλλυρία και το Δούναβη ως την Αρμενία τη Συρία και την Αίγυπτο) από τον μικρότερο γιο του, Αρκάδιο. Αυτός ήταν και ο τελευταίος διαχωρισμός της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Το δυτικό μέρος, που έχανε ταχύτατα την μία μετά την άλλη τις επαρχίες του (Φράγκοι στη βόρειο Γαλλία, Βησιγότθοι στη νότιο Γαλλία και στην Ισπανία, Οστρογότθοι στην Ιλλυρία, Βάνδαλοι στην Αφρική, Άγγλοι, Σάξονες και Ιούτοι στη Βρετανία), καταλύθηκε τελικά το 476 μ.Χ. από τον Οδόακρο, αρχηγό των βαρβάρων μισθοφόρων των Ρωμαίων, ενώ το ανατολικό μέρος έζησε για χίλια χρόνια ακόμη ως η γνωστή σε εμάς Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Ο τελευταίος αυτοκράτορας του δυτικού τμήματος της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας,που η έδρα του από τη Ρώμη είχε μεταφερθεί στην πόλη Ραβένα της Ιταλίας, Ρωμύλος (με το υποτιμητικό παρωνύμιο αυγουστύλος από το αύγουστος) δεν πέθανε μαζί με την αυτοκρατορία του. Ο Οδόακρος του έδωσε μία βίλλα στην Καμπανία και ένα ετήσιο εισόδημα μέχρι το τέλος της ζωής του. Το 488 μ.Χ. ο αρχηγός των Οστρογότθων, Θευδέριχος, νίκησε τον Οδόακρο και κατάκτησε την Ιταλία.

Σε αντίθεση με το δυτικό τμήμα της αυτοκρατορίας που καταλύθηκε και έπαυσε να υπάρχει, το ανατολικό τμήμα κατόρθωσε να επιζήσει των βαρβαρικών επιδρομών και, χωρίς να υπάρξει διακοπή και με συνέχεια στην αυτοκρατορική διαδοχή, συνέχισε να υπάρχει μέχρι την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης από το οθωμανικό κράτος.

Η επικράτηση του Χριστιανισμού

Ο Χριστιανισμός από τη στιγμή της γέννησης του άρχισε να εξαπλώνεται γρήγορα, και η ενοποίηση της λεκάνης της Μεσογείου από τη Ρώμη βοήθησε πάρα πολύ γι' αυτό. Οι αυτοκράτορες, όμως, μαθαίνοντας τις ιδέες που πρέσβευε για ισότητα όλων των ανθρώπων, για το δικαίωμα των δούλων στην ελευθερία και για την μη αποδοχή της θεϊκής υπόστασης του αυτοκράτορα ξεκίνησαν διωγμούς εναντίον τους. Διωγμοί κατά των χριστιανών έλαβαν χώρα επί Νέρωνα για πρώτη φορά, και επί Διοκλητιανού για τελευταία. Το 313 μ.Χ. ο Μέγας Κωνσταντίνος μαζί με το Λικίνιο εξέδωσαν το διάταγμα των Μεδιολάνων που εγκαθιστούσε καθεστώς ανεξιθρησκίας σε όλη την αυτοκρατορία και άνοιγε το δρόμο στην εξάπλωση του χριστιανισμού. Ο Μέγας Κωνσταντίνος ήταν ο πρώτος Ρωμαίος αυτοκράτορας που είδε ευνοϊκά την εξάπλωση του χριστιανισμού και που φρόντισε για την αύξηση της δύναμής του. Ο Κωνσταντίνος αποφασίζει ότι η ανανέωση που χρειαζόταν η αυτοκρατορία και η νέα θρησκεία που εξαπλωνόταν ταχύτατα, είχαν ανάγκη από μία νέα πρωτεύουσα και το 330 μ.Χ. μετέφερε την έδρα της αυτοκρατορίας στην πόλη που εκείνος έκτισε, τη Νέα Ρώμη ή Κωνσταντινούπολη. Μετά το θάνατο του Κωνσταντίνου οι περισσότεροι αυτοκράτορες ήταν χριστιανοί, ή τουλάχιστον ήταν ευνοϊκοί απέναντι στο χριστιανισμό εκτός από τον Ιουλιανό (361 μ.Χ.-363 μ.Χ.) που προσπάθησε να σταματήσει την εξάπλωση του χριστιανισμού και να αναβιώσει την αρχαία θρησκεία, προσπάθεια που εγκαταλείφθηκε μετά το θάνατό του σε εκστρατεία κατά των Περσών. Τελικά, ο Θεοδόσιος Α' αναγνώρισε το χριστιανισμό ως την επίσημη θρησκεία του κράτους.

Τα βαρβαρικά φύλα και έθνη – Κρίση και παρακμή

Η πρώτη επαφή με ένα γερμανικό λαό έγινε από τον Μάριο το 107 π.Χ., περίπου, όταν και νίκησε τους Τεύτονες και τους Κίμβρους στη νότιο Γαλλία. Το 58 π.Χ. ο Ιούλιος Καίσαρ κατεδίωξε τους Σουηβούς που κατείχαν ένα μέρος της Γαλατίας (της σημερινής Γαλλίας) πέρα από το Ρήνο. Αργότερα ο αυτοκράτορας Αύγουστος (30 π.Χ.-14 μ.Χ.) προσπάθησε να επεκτείνει τη ρωμαϊκή κυριαρχία στη Γερμανία,σχέδιο που δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει καθώς οι λεγεώνες του εκεί έπεσαν σε ενέδρα γερμανικών φυλών το 9 μ.Χ. στον Τευτοβούργιο Δρυμό και κυριολεκτικά διαλύθηκαν. Αυτό ανάγκασε τους Ρωμαίους να φτιάξουν μία σταθερή συνοριακή γραμμή από οχυρά κατά μήκος του Ρήνου και να μην επιχειρίσουν ποτέ να ξαναεπιτεθούν στην κυρίως Γερμανία.

Παρόμοιες συνοριακές γραμμές δημιουργήθηκαν στο Δούναβη και στον Ευφράτη. Οι περισσότεροι από τους γειτονικούς λαούς της αυτοκρατορίας ήταν γερμανικοί, και οι Ρωμαίοι τους αποκαλούσαν βαρβάρους (λέξη που είχαν πρωτοχρησιμοποιήσει οι Έλληνες που αποκαλούσαν έτσι όλους τους μη-Έλληνες) από τους ακατανόητους, για Ρωμαίους, ήχους των γλωσσών τους που έμοιαζαν με "βαρ-βαρ". Οι βάρβαροι είχαν συγκροτήσει τις δικές τους κοινωνίες και ήταν πολύ καλοί τεχνίτες, αλλά οι Ρωμαίοι, επειδή ο τρόπος ζωής τους διέφερε ριζικά από εκείνο των βαρβάρων, τους θεωρούσαν αγρίους και απολίτιστους. Σε καιρούς ειρήνης υπήρχε επαφή και εμπόριο ανάμεσα στους Ρωμαίους και στους γειτονικούς τους λαούς. Όμως η αυτοκρατορία αποδυναμώνεται και μαζί της αποδυναμώνονται και τα σύνορά της. Οι Γότθοι έκαναν επιδρομές ως το Αιγαίο μέχρι το 269 μ.Χ. που ηττήθηκαν σε μάχη κοντά στη Ναϊσσό, οι Φράγκοι έφτασαν μέχρι τις ακτές της Ισπανίας, ενώ στην Ανατολή οι Πέρσες αρχίζουν να προελαύνουν και το 260 μ.Χ. αιχμαλωτίζουν τον αυτοκράτορα Βαλεριανό μετά από μία καταστροφική ήττα των Ρωμαίων. Μεταξύ 268 μ.Χ. και 270 μ.Χ. η σύμμαχος της Ρώμης στην ανατολή και βασίλισσα της Παλμύρας Ζηνοβία, θα φτιάξει ένα εφήμερο κράτος με αρκετές ρωμαϊκές επαρχίες μέχρι να σταλεί στρατός να την αντιμετωπίσει. Αυτήν την εποχή οι αυτοκράτορες είναι στρατιωτικοί που ανεβαίνουν στην εξουσία με τη δύναμη του στρατού που διοικεί ο καθένας, ενώ η Σύγκλητος βλέπει τη δύναμή της να περιορίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό.Οι περισσότεροι αυτοκράτορες, τώρα, κατάγονται από τις επαρχίες και δεν έχουν ουσιαστικούς δεσμούς με τη Ρώμη, και από αυτούς πάρα πολλοί ήταν από την Ιλλυρία και γι’αυτό αυτή η περίοδος (235 μ.Χ. - 284 μ.Χ.) ονομάζεται περίοδος των Ιλλυριών αυτοκρατόρων.

Το 284 ανέρχεται στο θρόνο ένας στρατιωτικός από την Ιλλυρία, ο Διοκλητιανός, και αντιλαμβάνεται ότι η αυτοκρατορία είναι πολύ μεγάλη για να διοικείται από έναν άνθρωπο. Για να λύσει αυτό το πρόβλημα εγκαινιάζει το σύστημα των τετραρχιών. Η αυτοκρατορία χωρίζεται σε τέσσερα τμήματα:

• Μικρά Ασία, Συρία Αίγυπτος, Θράκη που διοικεί ένας αύγουστος
• Βαλκάνια, που διοικεί ένας καίσαρ
• Ιταλία, Ιλλυρία και Αφρική που διοικεί ένας αύγουστος
• Γαλλία, Ισπανία και Βρετανία που διοικεί ένας καίσαρας

Ακόμη, χωρίζει τις παλαιές επαρχίες σε πολλές μικρότερες για να διοικούνται καλύτερα. Έτσι τα προβλήματα σε κάθε περιοχή λύνονταν ευκολότερα και γρηγορότερα, ενώ υπήρχε πάντα στρατός εκεί κοντά για να αντιμετωπίσει τυχόν εισβολείς. Το σύστημα λειτούργησε όσο ο Διοκλητιανός βρισκόταν στην εξουσία, ως ένας από τους αυγούστους. Μόλις αποσύρθηκε, ξέσπασαν εμφύλιοι πόλεμοι μεταξύ των διαφόρων τετραρχών, μέχρι η αυτοκρατορία να ενωθεί ξανά υπό έναν αυτοκράτορα, τον Μέγα Κωνστατίνο το 324 μ.Χ. Οι βάρβαροι, όμως δεν είχαν εξουδετερωθεί, και τους επόμενους δύο αιώνες θα συνέχιζαν να επιτίθενται με σφοδρότητα. Το 378 ο αυτοκράτορας Ουάλης σκοτώνεται στη μάχη της Αδριανούπολης μεταξύ Ρωμαίων και Βησιγότθων. Το 395 μ.Χ. αρχηγός των Βησιγότθων γίνεται ένας πρώην αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού, ο Αλάριχος, που τελικά το 410 μ.Χ. θα τους οδηγήσει στη Ρώμη την οποία κατέλαβαν και στη συνέχεια λεηλάτησαν για έξι ημέρες προτού κατευθυνθούν στη νότια Γαλλία και την Ισπανία.Το 410 μ.Χ. είναι η χρονιά που οι ρωμαϊκές λεγεώνες αποχωρούν από τη Βρετανία και την αφήνουν στο έλεος των Σαξόνων, των Άγγλων και των Ιούτων από τα ανατολικά, και των Ιρλανδών Κελτών από τα δυτικά.

Αυτή την εποχή ένας νεός λαός κάνει την εμφάνισή του, οι Ούννοι. Οι Ούννοι είναι τουρκικός λαός, συγγενής με τους Μογγόλους, και κατάφεραν να διασχίσουν τις στέπες και να νικήσουν Κινέζους, Πέρσες και πολλούς βαρβαρικούς λαούς.Δημιούργησαν ένα τεράστιο κράτος από το Ρήνο μέχρι τις στέπες της Ρωσίας, και υπέταξαν πολλούς λαούς. Ο σημαντικότερος αρχηγός τους ήταν ο Αττίλας. Με τον Αττίλα, οι Ούννοι φτάνουν στο απόγειο της δύναμής τους.Η ανατολική και η δυτική αυτοκρατορία του πληρώνουν τεράστια ποσά για την ασφάλειά τους και όλοι οι γύρω λαοί τον τρέμουν. Το 451 ο Αττίλας εισβάλει στη Γαλατία όπου ένας συνασπισμός Ρωμαίων και Βησιγότθων και άλλων Γερμανών, υπό το στρατηγό Αέτιο, καταφέρνει να τον αναχαιτίσει στα Καταλαυνικά πεδία.Όμως, τον επόμενο χρόνο, ο Αττίλας εισβάλλει στην Ιταλία και, χωρίς κανείς να μπορεί να τον σταματήσει, κατευθύνεται προς τη Ρώμη. Όλα έδειχναν ότι η αιώνια πόλη θα καταστρεφόταν αλλά μετά από μία συνάντηση με τον πάπα (και ίσως επειδή τα στρατεύματά του είχαν προσβληθεί από επιδημίες, ή και γιατί δεν ήθελε να αποκλειστεί στην Ιταλία) ο Αττίλας αποφασίζει να επιστρέψει στο στρατόπεδό του στην Ουγγαρία χωρίς να φτάσει στη Ρώμη. Το 453 μ.Χ. πεθαίνει και η αυτοκρατορία των Ούννων διαλύεται. Το 455 μ.Χ. οι Βάνδαλοι με αρχηγό το Γιζέριχο καταλαμβάνουν και, με τη σειρά τους, λεηλατούν τη Ρώμη.

Ο Διοκλητιανός και η έναρξη του dominatum (Δεσποτεία)

Η γεωγραφική διαίρεση από προσωρινή επί αυτοκράτορα Γαλληινού γίνεται μόνιμη επί Διοκλητιανού. Τότε, αρχίζει η αποκατάσταση της αυτοκρατορίας (restituo). Η κρίση φαινόταν να υπερνικάται με μακρόπνοο σχεδιασμό εφαρμόστηκε ένα συγκεντρωτικό σύστημα απολυταρχικής εξουσίας. Η τέχνη προχώρησε και κατασκευάστηκαν δαπανηρά παλάτια με ιδιαίτερη λαμπρότητα και αρχιτεκτονική πρωτοτυπία για τους αυτοκράτορες. Το κόστος μεγάλωσε με την απόφαση του Διοκλητιανού να αυξηθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι και κυρίως ο στρατός και καλύφθηκε με φορολόγηση σε είδος και συστηματοποίηση της φορολογίας από προηγούμενους αυτοκράτορες. Ο Διοκλητιανός δεν αντιμετώπισε τον καλπάζοντα πληθωρισμό και έκανε μία αποτυχημένη προσπάθεια να ελέγξει την άνοδο των τιμών με διατάγματα τιμών.

Τα αίτια της κρίσης του αστικού τρόπου ζωής κατά τον –επηρεασμένο από τα γεγονότα της Οκτωβριανής επανάστασης στην πατρίδα του και τις συνέπειες στον ίδιο- Rostovtzeff πρέπει να αναζητηθούν στη συμμαχία αγροτικού πληθυσμού και στρατού, που, κατά το ρώσο ιστορικό, δημιουργήθηκε τον 3ο μεταχριστιανικό αιώνα εναντίον της εύπορης τάξης των πόλεων. Είναι φανερές οι αναλογίες ανάμεσα στη δράση του κόκκινου στρατού εναντίον των γαιοκτημόνων και την εναντίωση του ρωμαϊκού στρατού στους εύπορους κατοίκους των πόλεων. Η θεωρία αυτή, όμως, δεν είναι απόλυτα τεκμηριωμένη, αφού, όπως, δείχνουν οι πηγές, ο στρατός καταπίεζε όλους το ίδιο. Αντιθέτως, σημαντική οικονομική εξέλιξη ήταν η μεταφορά των οικονομικών πόρων από τις περιοχές της Μεσογείου σε αυτές των βορείων συνόρων, όπου διεξάγονταν οι πολεμικές επιχειρήσεις. Έτσι, οι πόλεις των παραμεθόριων περιοχών (η Ναϊσσός, η τρι?) γίνονται σημαντικές πόλεις και μόνιμες έδρες αυτοκρατόρων τον 3ο αιώνα μ.Χ.

Όμως, και πάλι ο στρατός αναδεικνύεται σταδιακά η κυρίαρχη δύναμη, ενώ νέοι εχθροί κάνουν την εμφάνισή τους, από το βορρά τα βαρβαρικά έθνη, και από την ανατολή η μόνιμη απειλή των Πάρθων και αργότερα των Περσών.

Η κρίση της αυτοκρατορίας

Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία τα τέλη του 2ου αιώνα μ.Χ. εκτεινόταν από τη Βρετανία ως τη Σαχάρα. Ανάμεσα στα ευαίσθητα σύνορα που εκτείνονταν κατά μήκος του Ρήνου, του Δούναβη και του Ευφράτη, υπήρχε μέχρι και την περίοδο του Μάρκου Αυρηλίου, ένα ομοιογενές κράτος που είχε γνωρίσει μία μακρά περίοδο ειρήνης. Ο Αύγουστος αντικατέστησε το σύστημα διοίκησης της res publica με μία ιδιότυπη μοναρχία, έθεσε τις βάσεις της pax romana, ολοκλήρωσε την αναδιάρθρωση της διοίκησης, χωρίζοντας την επικράτεια σε περίπου 30-40 επαρχίες. Χωρίς πάντα να προσφεύγει σε. Η αυτοκρατορία είχε μία καθυστερημένη κοινωνική οργάνωση, αλλά, όπως παρατηρεί ο Gibbon, ουδέποτε πριν δεν έζησε η ανθρωπότητα με περισσότερη ευημερία απ’ ότι το 2ο αιώνα μ.Χ. Γεγονός είναι ότι οι αυτοκράτορες προσέφεραν γενική και μακροχρόνια ειρήνη σε έκταση και διάρκεια. Με την ανάρρηση του Μάρκου Αυρηλίου στο θρόνο (161) εμφανίστηκαν τα πρώτα σύννεφα, που αργότερα οδήγησαν στην ολοκληρωτική και μόνιμη διασάλευση της pax romana. Οι δαπανηρές επιχειρήσεις εναντίον των Πάρθων και οι εκστρατείες εναντίον των τευτονικών φύλων που επιχειρούσαν επιδρομές τερμάτισαν την οικονομική ευημερία των μεσαίων τάξεων και υποβάθμισαν την ποιότητα του επιπέδου ζωής.

Οι εμφύλιοι πόλεμοι που ξεκίνησαν με τη δολοφονία του αυτοκράτορα διήρκεσαν 4 χρόνια. Από τους 5 αντίπαλους νικητής αναδείχθηκε ο Σεπτίμιος Σεβήρος. Μετά τον Τραϊανό, που ήταν ο πρώτος αυτοκράτορας από ρωμαϊκή οικογένεια εκτός της Ιταλίας και συγκεκριμένα από ρωμαίους αποίκους της Ισπανίας, λίγοι ήταν οι αυτοκράτορες από την Ιταλία, η οποία έχασε την οικονομική και πολιτική σημασία που είχε παλιότερα. Πρώτος από τους μη Ευρωπαίους αυτοκράτορες ήταν ο Σεπτίμιος Σεβήρος, καταγόμενος από τη Βόρεια Αφρική, ενώ η σύζυγός του, η Ιουλία Δόμνα, καταγόταν από τη Συρία, η οποία είχε εξελιχθεί σε σπουδαίο κέντρο εξελληνισμού. Η ανατολική παράδοση εισβάλλει στη Ρώμη και κατά τους ύστερους αυτοκρατορικούς χρόνους σχηματίζεται ένα ιδιότυπο πολιτιστικό αμάγαλμα. Ο Σεπτίμιος Σεβήρος υποστήριζε τις διοικητικές συνήθειες και παραδόσεις των Αντωνίνων, των οποίων παρουσιαζόταν πλαστά ως διάδοχος. Επέβαλε μία μορφή απόλυτης μοναρχίας. Στο εξής, οι κάτοικοι της αυτοκρατορίας έπρεπε να συνηθίσουν σε μία βίαιη μορφή φορολόγησης σε χρήμα και σε είδος. Το 212 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Καρακάλλας εκδίδει διάταγμα με το οποίο όλοι οι ελεύθεροι κάτοικοι της αυτοκρατορίας θεωρούνται Ρωμαίοι πολίτες. Το γιο του Σεπτίμιου Σεβήρου, Καρακάλλα, διαδέχθηκε ο Μακρίνος, που ήταν ιππέας από τη Μαυριτανία της Αφρικής, δείγμα της ολοένα μειούμενης επιρροής της Συγκλήτου. Τον πρώτο μη ανήκοντα στη σύγκλητο αυτοκράτορα αντικατέστησε ο πρώτος καταγόμενος από τη Συρία, ο Ελαγάβαλος, ανιψιός της Ιουλίας Δόμνας, σε ηλικία 14 ετών. Προβλήθηκε ως γιος του Καρακάλλα και μόνη του μέριμνα ήταν η μεταφορά της λατρείας του Ήλιου από την Έμεσα της Συρίας στη Ρώμη. Το 222 αντικαταστάθηκε από το μικρότερο ξάδερφό του, Σεβήρο Αλέξανδρο, που κηδεμονευόταν από τη μητέρα του, που σκόπευε να τονώσει τις παραδοσιακές αξίες και το γόητρο της Συγκλήτου. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν ήταν δυνατό, επειδή οι οικονομικές ανάγκες ήταν μεγάλες, καθώς οι Πάρθοι είχαν πλέον αντικατασταθεί από τους Σασσανίδες Πέρσες, αντίπαλος φοβερός και επικίνδυνος για την ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Συμπίπτουν η μετάβαση από τη στρατιωτική μοναρχία στη στρατιωτική αναρχία. Για μισό αιώνα η αυτοκρατορία αναστατωνόταν από πολέμους ανάμεσα σε διεκδικητές του θρόνου , από τους οποίους επωφελούνταν οι Πέρσες και τα γερμανικά φύλα. Ακολούθησε ο Μαξιμίνος ο Θραξ, ένας άσημος στρατιωτικός του Δούναβη, που εφάρμοσε σκληρές μεθόδους πειθαρχίας και οδηγήθηκε στο θάνατο. Το 238 μ.Χ. πέντε αυτοκράτορες ανταγωνίστηκαν για το θρόνο, από τους οποίου επέζησε μόνο ο Γορδιανός ο Γ’. Την περίοδο των στρατιωτών αυτοκρατόρων η κατάσταση ήταν ζοφερή. Γύρω στο 260 μ.Χ. φάνηκε να επίκειται το τέλος της αυτοκρατορίας. Ο αυτοκράτορας Ουαλεριανός είχε αιχμαλωτιστεί από τους Πέρσες, οι οποίοι μόλις αντιμετωπίζονταν, όπως και στα βόρεια τα γερμανικά φύλα. Και άλλα φαινόμενα υποτίμησης ρωμαϊκού νομίσματος, άνοδος τιμών, θεομηνίες και συγκρούσεις κοινωνικές.

Η άσχημη πολιτική και οικονομική κατάσταση ενίσχυσε τις αποσχιστικές τάσεις των επαρχιών και άλλα διοικητικά προβλήματα. Η κεντρική Γαλατία επαναστάτησε εναντίον της κεντρικής εξουσίας. Σε άλλες περιοχές, σημειώθηκε εγκατάλειψη της γης από τους αγρότες, που στράφηκαν, ανάμεσα σε άλλα, και στη ληστεία, μείωση του μεγέθους της καλλιεργούμενης γης. Τα μεγέθη των εξελίξεων αυτών είναι δύσκολο να ποσοστικοποιηθούν. Πάντως είναι απίθανο να έγινε ομοιόμορφα. Περισσότερα στοιχεία διαθέτουμε για την κρίση του νομισματικού συστήματος, που έλαβε μορφή ολοκληρωτικής κατάρρευσης, καθώς τα μεγέθη είναι εύκολα μετρήσιμα. Οι αιτίες είναι σύνθετες, η κυριότερη, όμως, είναι η ελλιπής γνώση κανόνων που καθορίζουν τη νομισματική κυκλοφορία ως ρυθμιστικού παράγοντα της οικονομίας. Το ρωμαϊκό κράτος δεν έκανε πάντα πιστή εφαρμογή εγγυήσεων, αφού ήταν επιτρεπτή η νόθευση του νομίσματος και η ανάμιξη ευτελών μετάλλων. Ουσιαστικά υποτιμούσαν την ονομαστική αξία του νομίσματος.

Τον ύστερο 3ο αιώνα οι δυσχέρειες στην προμήθεια των μετάλλων και η ανάγκη για μεγαλύτερες δαπάνες, οδήγησαν στην κοπή όλο και πιο νοθευμένων νομισμάτων. Μόλις οι πολίτες το αντιλαμβάνονταν η αξία του νομίσματος έπεφτε και οι τιμές των προϊόντων ανέβαιναν. Αποτέλεσμα ήταν ένας φαύλος κύκλος πληθωρισμού και ανατιμήσεων, καθώς νέα υποτιμημένα νομίσματα έρχονταν στην κυκλοφορία. Επιπροσθέτως, σε ορισμένες περιπτώσεις όταν η διοίκηση έβρισκε πολύτιμα μέταλλα και κυκλοφορούσε γνησιότερα νομίσματα δεν κατάφερνε τα επιθυμητά αποτελέσματα, διότι αμέσως μόλις γίνονταν αντιληπτά αποσύρονταν από την κυκλοφορία και αποθησαυρίζονταν. Αυτό συμπλήρωνε το φαύλο κύκλο, διότι τα πολύτιμα μέταλλα δεν επιστρέφονταν ποτέ στην κυβέρνηση. Από την εποχή του Γαλλιηνού, η συνήθης περιεκτικότητα του αργυρού δηναρίου σε ασήμι ήταν 5%, ενώ λίγο αργότερα κυκλοφορούσαν απλώς επάργυρα νομίσματα. Ο συνδυασμός των οικονομικών δυσχερειών (πληθωρισμός, άνοδος τιμών, έλλειψη μετάλλων) είχε ως πρώτο θύμα την ίδια την διοίκηση, διότι με τα υποτιμημένα νομίσματα που συνέλεγε με τη φορολογία δεν ήταν σε θέση να καλύψει τις ολοένα αυξανόμενες δαπάνες του κράτους. Η λύση που δόθηκε ήταν η απαίτηση να καταβάλλεται ένα ποσό της φορολογίας σε είδος ή με την παροχή συγκεκριμένων υπηρεσιών στο κράτος. Αυτό το σύστημα φορολόγησης επικράτησε ολοκληρωτικά και βασικό χαρακτήρα? και άμεσα επηρεάστηκαν οι δημόσιες ευεργεσίες και οι δωρεές στις πόλεις.

Η δυναστεία των Αντωνίνων

Ο Νέρβας

Επόμενος αυτοκράτορας ήταν ο Νέρβας. Διέθετε περιθώρια ικανοποίησης αλλά ήταν μετριοπαθής και αδιάφθορος συγκλητικός.

Ο Τραϊανός

Κύριο άρθρο: Τραϊανός

Η μεγάλη κρίση μετά το θάνατό του (π.χ. εμφύλιοι πόλεμοι) αποφεύχθηκε με την υιοθεσία του Τραϊανού, του διοικητή του στρατού του Ρήνου. Το γεγονός αυτό δείχνει τη σημασία του επαρχιακού στοιχείου στη διακυβέρνηση της αυτοκρατορίας. Η πλειοψηφία των Ιταλιωτών συγκλητικών περιορίστηκε και οι σχέσεις της συγκλήτου με τον αυτοκράτορα λίγοι περισσότερο επιτυχείς. Οι σωζόμενες επιστολές του Τραϊανού προς τον Πλίνιο το Νεότερο, διοικητή Βιθυνίας και Πόντου, δείχνουν τη λεπτότητα και την ευγένεια του αυτοκράτορα. Κατέκτησε νέα και πλούσια εδάφη στην περιοχή της Δακίας με τους δύο δακικούς πολέμους (101-106) και διεξήγαγε εκστρατεία εναντίον των Πάρθων, χωρίς να ενσωματώσει περιοχές. Το 117 μ.Χ. πέθανε κατά τη διάρκειά τους. Όσον αφορά την οικονομική του πολιτική, ελάττωσε τους φόρους, ενίσχυσε το σύστημα δωρεάν παροχής σιτηρών (alimenta). Με τα χρήματα από τα πλούσια λάφυρα των δακικών πολέμων βελτίωσε τα οικονομικά των επαρχιακών πόλεων, αύξησε την κρατική παρέμβαση στη διοίκηση διορίζοντας λογιστές που επέβλεπαν τα οικονομικά των πόλεων. Ίσως ήταν η καλύτερη περίοδος της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αφού η ακμή της έφτασε στο απόγειό της. Το 104 μ.Χ. του απονεμήθηκε ο τίτλος του ‘optimus princeps’. Οι αρχαίοι συγγραφείς εκφράζουν για το πρόσωπό του θαυμασμό που ξεπερνά οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο. Η δημοτικότητά του, σε αντίθεση με τα αισθήματα απέχθειας για το Δομιτιανό, και η συμφιλιωτική και μετριοπαθής πολιτική του προς τη Σύγκλητο. Μοναδική είναι η γοητεία της προσωπικότητάς του. Οι στρατιώτες ήταν αφοσιωμένοι στον αυτοκράτορα που μοιραζόταν μαζί τους τα λάφυρα του πολέμου και έσχιζε τα ρούχα του για να δέσει τις πληγές τους. Προσέφερε άφθονα θεάματα (panem et circenses) και ήξερε να ανεβάζει το ηθικό του λαού με τις νίκες του.

Ο Αδριανός

Κύριο άρθρο: Αδριανός

Επόμενος αυτοκράτορας ήταν ο Αδριανός, ο οποίος επίσης από ρωμαϊκή οικογένεια της Ισπανίας. Το εύρος των ενδιαφερόντων και η σύνθετη προσωπικότητά του καθιστούν την προσωπικότητά του την πιο ενδιαφέρουσα ανάμεσα στις αυτοκρατορικές. Ήταν κοσμοπολίτης, αγαπούσε τις τέχνες και είχε σπουδαίες διοικητικές ικανότητες. Αν και στρατιωτικός ανέστρεψε την επιθετική εξωτερική πολιτική του Τραϊανού και προτίμησε να ρίξει το βάρος στην άμυνα. Χρησιμοποίησε τη διπλωματία και κράτησε μόνο τη Δακία και την Αραβία από τις κατακτήσεις του προκατόχου του, λόγω της στρατηγικής και εμπορικής τους σημασίας. Όρισε αυστηρά τα σύνορα του ρωμαϊκού κράτους και τα ενίσχυσε με μόνιμες οχυρώσεις (limites romani). Η αποτελεσματικότητα της αποφυγής εμπλοκής του σε πόλεμο είναι αμφισβητήσιμη. Μέχρι το τέλος της βασιλείας του, επικρατούσε ειρήνη στα σύνορα της αυτοκρατορίας. Μοιραίο μειονέκτημά του ήταν το ότι Δε γνώριζε ότι οι αυτοκρατορίες είτε επεκτείνονται είτε παρακμάζουν και ότι κανένα σύστημα από μόνο του δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αποφασισμένους εισβολείς. Ο σεβασμός των γειτόνων του κατά τη βασιλεία του ίσως οφείλεται στις νίκες του προκατόχου του, Τραϊανού. Για να επιτύχει καλύτερη οργάνωση και αποτελεσματικότητα της φύλαξης των παραμεθόριων στρατιωτικών μονάδων, δεδομένου ότι ήταν δύσκολο οι μονάδες να διατηρούν την ετοιμότητά τους σε καιρό ειρήνης παρά μόνο ασκούμενες σε πραγματικές στρατιωτικές επιχειρήσεις, ο Αδριανός πραγματοποιούσε συνεχείς περιοδείες για στρατιωτικές επιχειρήσεις, στις οποίες και αφιέρωσε το μισό χρόνο του ως αυτοκράτορας, κερδίζοντας το προσωνύμιο του ‘περιηγητή αυτοκράτορα’. Ένα άλλο κίνητρο που τον οδήγησε στην απόφασή του να ταξιδέψει τόσο πολύ ήταν τα πολλαπλά ενδιαφέροντά του (οι τέχνες, η επιστήμη, ο αθλητισμός) και η έμφυτη περιέργειά του. Ακολουθούσε συμπεριφορά περιηγητή, η οποία γλαφυρά αποδίδεται στο έργο της Μαργαρίτας Γιουρσενάρ ‘Αδριανού απομνημονεύματα’.

Ο Αντωνίνος

Κύριο άρθρο: Αντωνίνος Πίος

Το 138μ.Χ. ο Αδριανός πέθανε και τον διαδέχθηκε ο Αντωνίνος, πλούσιος συγκλητικός σε ηλικία 51 ετών, που είχε ένα γιο. Ο Αδριανός επιθυμούσε να ιδρύσει μία δυναστεία μέσω υιοθεσιών και τον υποχρέωσε να υιοθετήσει τους ηλικίας 16 και 7 ετών αντίστοιχα Μάρκο Αυρήλιο και Βήρο. Ο Αντωνίνος υποχρέωσε τη σύγκλητο να θεοποιήσει τον Αδριανό γι’ αυτό και ονομάστηκε Ευσεβής (Pius), όπως ορισμένοι πιστεύουν. Ο Αντωνίνος ήταν ο καλύτερος εκφραστής του κοσμοπολιτισμού. Ήταν γαλατικής καταγωγής, η σύζυγός του, Γαλερία, καταγόταν από την Ισπανία. Κατά τη βασιλεία του επικράτησε ειρήνη και ευημερία, καθιστώντας τον άξιο των εγκωμίων που του επιδαψίλευσε ο Αίλιος Αριστείδης. Σε αντίθεση με τον Αδριανό, ο Αντωνίνος δεν ταξίδευσε σχεδόν καθόλου και παρέμεινε ως επί το πλείστον εντός των ορίων της Ιταλίας. Το 148 μ.Χ. γιόρτασε τα 900 χρόνια από την κτίση της Ρώμης. Οι άριστες σχέσεις της συγκλήτου με τον αυτοκράτορα υποδηλώνονταν με την concordia και την tranquilitas, που αναγράφονται σε νομίσματα της εποχής καθώς είχαν ουσιαστικό νόημα και δεν ήταν κενό γράμμα. Προώθησε τα σύνορα στη Δακία, την περιοχή του Ρήνου και τη Βρετανία. Προσπάθησε, ακόμη, να προετοιμάσει το διάδοχό του Μάρκο Αυρήλιο. Στη διοίκηση και τη νομοθεσία ακολούθησε την πολιτική του Αδριανού χωρίς μεγάλες αλλαγές. Εμφανής ήταν η διάκριση των πολιτών σε humiliores (πολίτες των λαϊκών τάξεων) και honestiores (πολίτες αριστοκρατικής καταγωγής), αφού σε περίπτωση παραπτωμάτων στις προβλεπόμενες ποινές συμπεριλαμβάνονταν η μαστίγωση και τα βασανιστήρια, ποινές που εφαρμόζονταν μόνο σε δούλους την περίοδο της res publica.

Ο Μάρκος Αυρήλιος

Κύριο άρθρο: Μάρκος Αυρήλιος

Τον Αντωνίνο διαδέχθηκε ο Μάρκος Αυρήλιος, που γεννήθηκε στη Ρώμη από οικογένεια καταγόμενη από την Ισπανία. Υπήρξε μία πολύ ξεχωριστή προσωπικότητα, με γερή φιλολογική και φιλοσοφική μόρφωση και μεγάλη κλίση στη φιλοσοφία. Ως αυτοκράτορας θέλησε να αφοσιωθεί στην ιστορική φιλοσοφία και συνέγραψε τα ‘εις εαυτόν’. Τα πρώτα χρόνια ήταν συναυτοκράτορας με το Λεύκιο Αυρήλιο Ουήρο, ενώ από το 169 μ.Χ. κατείχε μόνος τον αυτοκρατορικό θρόνο. Δεν ήταν τυχερός, όμως, για να αφεθεί ανενόχλητος να εφαρμόσει το στωικιστικό πρόγραμμά του: όταν ήταν αυτοκράτορας μία σειρά φυσικών καταστροφών έπληξαν το κράτος, πλημμύρες και μία επιδημία πανώλης που έπληξε όλη σχεδόν την αυτοκρατορία.

Ο Κόμμοδος

Μετά το θάνατο του Μάρκου Αυρήλιου, αυτοκράτορας έγινε ο Κόμμοδος, γιος του Μάρκου Αυρήλιου, σε ηλικία 19 ετών. Όπως και οι επίσης νεαροί Νέρων και Καλιγούλας, ήταν ανίκανος και ματαιόδοξος. Παρ’ όλα αυτά, τα σύνορα έμειναν αλώβητα λόγω των ικανοτήτων των στρατιωτών των λεγεώνων. Εγκατέλειψε τα σχέδια του Μάρκου Αυρήλιου και ανέθεσε τις υποθέσεις του κράτους σε ευνοούμενούς του, που επιδίδονταν σε συνομωσίες και δημεύσεις περιουσιών. Ο Κόμμοδος δολοφονήθηκε την τελευταία μέρα του 192 μ.Χ. Το άδοξο τέλος του Κόμμοδου ακολούθησαν παρόμοια με το έτος των τεσσάρων αυτοκρατόρων γεγονότα μέχρι την άνοδο της δυναστείας των Σεβήρων.

Η δυναστεία των Φλαβίων

Το επόμενο έτος (68-69) είναι γνωστό ως το έτος των 4 αυτοκρατόρων. Ο Γάλβας με αυστηρά οικονομικά μέσα προκάλεσε τις αντιδράσεις των πραιτωριανών και των λαϊκών στρωμάτων και δολοφονήθηκε. Ο Όθων ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας και οι λεγεώνες της Γερμανίας ανακήρυξαν αυτοκράτορα τον Ουιτέλλιο. Όμως, οι ανατολικές λεγεώνες αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν τον Ουιτέλλιο ως αυτοκράτορα και η σύγκλητος ανακήρυξε το διοικητή της Ιουδαίας, Βεσπασιανό, αυτοκράτορα, ιδρύοντας μία νέα δυναστεία, αυτήν των Φλαβίων.

Ο Βεσπασιανός

Ο Βεσπασιανός άσκησε μία περιοριστική οικονομική πολιτική και αύξησε τις προσόδους του κράτους, πολλοί άνεργοι απασχολήθηκαν στην κατασκευή δημόσιων έργων, η civitas romana παραχωρήθηκε σε μεγαλοκτηματίες και επαρχιώτες εισήλθαν στη σύγκλητο, προκαλώντας τη δυσαρέσκεια παλαιότερων μελών της. Περιόρισε ακόμη τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, για χάρη των δημόσιων οικονομικών, εκτός από την αιματηρή καταστολή της εξέγερσης των Ιουδαίων στην Παλαιστίνη και την εκστρατείες στη Βρετανία και τη Συρία. Το Βεσπασιανό διαδέχθηκαν με βάση την αρχή της κληρονομικής διαδοχής ο Τίτος και ο Δομιτιανός.

Ο Τίτος

Ο γιος του Βεσπασιανού, Τίτος, κυβέρνησε ένα σύντομο διάστημα που χαρακτηρίστηκε από μία φοβερή φυσική καταστροφή που έπληξε την Ιταλία, την έκρηξη του Βεζούβιου το 79 μ.Χ., η οποία έθαψε κάτω από στρώματα τέφρας δύο πόλεις την Πομπηία και το Ηράκλειο.

Ο Δομιτιανός

Τον Τίτο διαδέχθηκε ο γιος του, Δομιτιανός, που δε διέθετε ούτε την πείρα ούτε τη σύνεση του Τίτου. Λειτούργησε ως απόλυτος μονάρχης που στηριζόταν στους στρατιώτες της πραιτωριανής του φρουράς. Εισήγαγε νέους επαρχιώτες στη Σύγκλητο ή προήγε ιππείς στην τάξη των Συγκλητικών, προκαλώντας το μίσος των παλαιότερων μελών της συγκλήτου. Ο Δομιτιανός εκτέλεσε, εξόρισε. Άλλοι απομακρύνθηκαν λόγω αυτού του κύματος τρομοκρατίας. Προήγαγε τους καταδότες σε κρατικούς αξιωματούχους και όσοι φιλόσοφοι ή διανοούμενοι τηρούσαν κριτική στάση απέναντί του εξορίστηκαν. Η δεσποτική του συμπεριφορά και οι συνεχείς συνομωσίες οδήγησαν στη δολοφονία του το 96 μ.Χ.

Η δυναστεία των Ιουλίων -Κλαυδίων

[Επεξεργασία] Ο Τιβέριος

Στις 13 Αυγούστου 14μ.Χ. ο Αύγουστος πέθανε και ο Τιβέριος ανέλαβε την εξουσία. Ορισμένοι αρχαίοι συγγραφείς δε γνώριζαν την ακριβή ημερομηνία ανάρρησης του Τιβέριου στη θέση του princepis, καθώς δεν υπήρχε εμπειρία ανάλογη. Ο Τιβέριος ήδη μοιραζόταν τις εξουσίες με τον Αύγουστο, όντας δήμαρχος από το 6 μ.Χ., οι οποίες του ήταν νομότυπα παραχωρημένες από το λαό της Ρώμης. Ο Τιβέριος Κλαύδιος Νέρων μετονομάστηκε σε Τιβέριο Καίσαρα Αύγουστο. Ήταν ήδη πετυχημένος ως στρατηγός και διοικητής στην Ανατολή και στη Γερμανία. Από 20 ετών (διοίκηση- αυτοεξορία). Ήταν περίπου 55 ετών όταν αναπλήρωσε τον Αύγουστο. Κλειστός και επιφυλακτικός χαρακτήρας, με τάσεις μελαγχολίας, δεν είχε ούτε την αυτοπεποίθηση ούτε την auctoritas του προκατόχου του. Η ψυχρότητα και η επιφυλακτικότητά του παρουσιάζεται έντονη στο έργο του Τάκιτου, ο οποίος προβάλλει την υποκρισία ως κύριο χαρακτηριστικό του χαρακτήρα του. Πιθανώς, ήταν αποτέλεσμα της αμφιρρέπουσας πολιτικής του Αυγούστου στο ζήτημα της διαδοχής και της γνώσης ότι είχε γίνει αυτοκράτορας από ανάγκη και όχι από επιλογή. Ίσως να διακατεχόταν και από αισθήματα απέχθειας από τη θέση. Ο Τάκιτος σχολιάζει ευνοϊκά τα πρώτα χρόνια της βασιλείας του. Ο θάνατος του γιου του, Γερμανικού, και του ανιψιού του, Δρούζου, τον άφησε χωρίς νέους ανθρώπους να στηριχθεί. Έτσι, στηριζόταν στο φαύλο Σιηανό, το διοικητή της πραιτωριανής φρουράς του (praefectus praetorum). Ο Τιβέριος αποσύρθηκε σε ένα νησάκι κοντά στη Νάπολη. Στη Ρώμη συνέβαιναν σκοτεινά εγκλήματα, βασικός υποκινητής των οποίων ήταν ο Σιηναός. Τα τελευταία χρόνια του Τιβέριου ήταν για τη Ρώμη σκοτεινά χρόνια, χρόνια δολοπλοκιών. Αντιθέτως, οι επαρχίες ευημερούσαν, Καλά δημόσια οικονομικά και η ευημερία της Ιταλίας. Ο Τιβέριος, όμως, παραμέλησε να επιλέξει το διάδοχό του και στο τέλος της βασιλείας του απουσίαζε μόνιμα και ασκούσε τη διοίκηση της αυτοκρατορίας μέσω απεσταλμένων. Ο Τάκιτος αναφέρει ότι πέθανε solus et senex.

Ο Καλιγούλας

Καθώς ο γιος του Τιβέριου, Γερμανικός, ήταν πολύ μικρός και ο ανιψιός του Κλαύδιος θεωρούταν μειωμένων πνευματικών ικανοτήτων, στράφηκε στον ανιψιό του Γάιο Καλιγούλα, χωρίς να τον έχει εκπαιδεύσει για τη διοίκηση. Ο Γάιος Καλιγούλας (ονομάστηκε έτσι από τις caligae, τα στρατιωτικού τύπου παπούτσια που συνήθιζε να φορά όταν, νέος, επισκεπτόταν το στρατόπεδο του πατέρα του) Αρχικά, η άνοδός του έγινε δεκτή με ενθουσιασμό. Όλοι νόμιζαν ότι είχαν απαλλαγεί από το στυγνό καθεστώς του καχύποπτου Τιβέριου. Η κατάσταση, όμως, γρήγορα έγινε χειρότερη. Η κατασπατάληση του κεφαλαίου και η αύξηση της φορολογίας. Το χειρότερο, όμως, ήταν ότι τα τέλη του 37 μ.Χ. ο Γάιος έπεσε βαριά άρρωστος (οι αρχαίες πηγές δεν ), η ψυχική του υγεία διαταράχθηκε και μετά την ανάρρωσή του ήταν πλέον ένας δεσποτικός και μεγαλομανής τύραννος. Απαιτούσε την απονομή τιμών θεού στο πρόσωπό του και σκόπευε να μετατρέψει το πολίτευμα σε απόλυτη μοναρχία. Ακόμη, ανέπτυξε αιμομικτικές σχέσεις με την αδελφή του Δρουξίλλα, την οποία και θεοποίησε μετά το θάνατό της. Εμφανιζόταν δημόσια με σύμβολα θεοτήτων και λάμβανε μέρος σε αγώνες ως μονομάχος και ιπποδρόμος. Στις 24 Ιανουαρίου 41 μ.Χ. δολοφονήθηκε.

Ο Κλαύδιος

Μετά το θάνατο του Γάιου, η Σύγκλητος ήθελε να θέσει τέλος στο αυτοκρατορικό σύστημα αλλά οι πραιτωριανοί επιθυμούσαν τη συνέχιση του καθεστώτος. Έτσι, ανακάλυψαν τον Κλαύδιο, θείο του Γάιου, και τον ανακήρυξαν αυτοκράτορα. Η Σύγκλητος υποχώρησε στην πίεση των πραιτωριανών και τον ανακήρυξε αυτοκράτορα, δημιουργώντας ένα άσχημο προηγούμενο, που θα άνοιγε το δρόμο για τον 3ο αιώνα μ.Χ. Ο Κλαύδιος δεν είχε πείρα διοίκησης και στηριζόταν στις συζύγους του, την Αγριππίνα και τη Μεσσαλίνα. Παράλληλα, ήταν μορφωμένος, ευφυής και πρακτικός. Μάλιστα ήταν οπαδός του ρεπουμπλικανικού συστήματος διακυβέρνησης, σε αντίθεση με το δεσποτικό τρόπο διακυβέρνησης του Τιβέριου και του Γάιου. Ήδη από τα πρώτα χρόνια της βασιλείας του, προέβη σε διοικητικές μεταρρυθμίσεις διότι συγκεντρωτική γραφειοκρατία καθήκον αυτοκράτορα. Ενώ οι προηγούμενοι αυτοκράτορες χρησιμοποιούσαν συγγενείς και φίλους τους για βοηθούς του, ο Κλαύδιος προσέλαβε απελεύθερους. Παράλληλα, προσπάθησε να προωθήσει τον εκρωμαϊσμό της αυτοκρατορίας, παραχώρησε την ρωμαϊκή υποκοόητα (civitaw romana) σε επαρχιώτες και εισήγαγε επαρχιώτες ευγενείς στη Σύγκλητο. Η εύρεση πολλών προσώπων με το όνομα Claudius στις επιγραφές αποτελεί δείγμα ότι ο Κλαύδιος τους είχε παραχωρήσει τη ρωμαϊκή υποκοότητα. Η εξωτερική του πολιτική στόχευε στην αύξηση των εδαφών της αυτοκρατορίας και κατέκτησε τη Βρετανία. Ονόμασε, μάλιστα, το γιο του Βρετανικό, τον οποίο προετοίμαζε για διάδοχό του. εις ανάμνηση της νίκης του αυτής. Επίσης, ενσωμάτωσε τη Θράκη στην αυτοκρατορία, ίδρυσε ρωμαϊκές αποικίες και εκτέλεσε ένα φιλόδοξο πρόγραμμα δημοσίων έργων. Ενώ όλοι πίστευαν ότι ο Βρετανικός θα διαδεχθεί τον Κλαύδιο, η Αγριπίνα προωθούσε το γιο της από προηγούμενο γάμο, το Νέρωνα. Έπεισε τον Κλαύδιο να τον υιοθετήσει. Το 54 μ.Χ οι πραιτωριανοί τον ανακήρυξαν αυτοκράτορα. Ο Κλαύδιος δεν είχε λάβει μέρος στη δημόσια ζωή λόγω της έμφυτης αστάθειάς του, και γι’ αυτό ο Αύγουστος και ο Τιβέριος τον είχαν κρίνει ακατάλληλο για τη θέση του αυτοκράτορα. Οι ερευνητές παρουσιάζονται διχασμένοι ως προς την προσωπικότητά του. Άλλοι υποστηρίζουν ότι ήταν ένας ισχυρός ηγεμόνας με σαφείς προσανατολισμούς, ο οποίος αποτελούσε τη χρυσή τομή ανάμεσα στην παράδοση και την προσπάθεια για μεταρρύθμιση. Το ελαττωματικό παρουσιαστικό του αναπληρωνόταν από την ευφυία και την ευρηματικότητά του. Οι ισχυροί απελεύθεροι και γραμματείς του, Νάρκισσος και Βωας??, ήταν απλοί υπηρέτες της πολιτικής του, που έβλεπε ότι οι νέες ανάγκες απαιτούσαν μεταρρυθμίσεις. Άλλοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι ήταν ένας ασθενούς θελήσεως αυτοκράτορας, αφηρημένος, εκκεντρικός και ευκολόπιστος, δίχως την απαιτούμενη εμπειρία ή τα προσόντα. Γρήγορα, έγινε υποχείριο φιλόδοξων μελών του περιβάλλοντος του αυτοκρατορικού οίκου και, ιδίως, των συζύγων του. Ο διοικητικός συγκεντρωτισμός ήταν ένδειξη της αδυναμίας του να ασκήσει εξουσία. Έτσι, ανέλαβαν το ρόλο του οι ισχυροί απελεύθεροι και μερικώς οι σύζυγοί του. Είναι δύσκολο να αποφανθεί κάποιος για το πόση αλήθεια βρίσκεται σε κάθε άποψη. Οι αρχαίοι ιστορικοί ευνοούν την αρνητική για τον Κλαύδιο εκδοχή. Ο Δίων Κάσσιος ισχυρίζεται ότι ήταν υποχείριο των δούλων και των συζύγων του, ενώ ο Σενέκας τον γελοιοποιεί στην ‘αποκολοκύνθωση’. Οι επιγραφές και οι μαρτυρίες, όμως, που σώζουν διατάγματα και επιστολές του δείχνουν έναν αποφασιστικό και δραστήριο ηγεμόνα. Γενικά, φαίνεται ότι οι οργανωτικές και ανθρώπινες αρετές του δεν μπόρεσαν να υπερισχύσουν του χαμηλού κύρους και του χάους της προσωπικής του ζωής. Η Μεσαλίνα εκτελέστηκε, διότι βρέθηκε αναμεμιγμένη σε μία συνομωσία εναντίον του Κλαύδιου, και η Αγριππίνα φρόντιζε μόνο για την προώθηση του γιου της, τον οποίο και επέβαλε ως ηγεμόνα. Ο ισχυρότερος αυτοκράτορας της δυναστείας των Κλαυδίων ήταν ο Κλαύδιος. Αυτός προσέθεσε νέες περιοχές στην αυτοκρατορία, οργάνωσε τη γραφειοκρατία της αυτοκρατορίας. Δημιουργώντας ιδιαίτερα αξιώματα (ένα είδος υπουργών), τα οποία επάνδρωσε με απελεύθερους. Σώζεται μάλιστα μία μακροσκελής επιστολή του προς τους κατοίκους της Αλεξάνδρειας με την οποία διευθέτησε με σοβαρότητα τα προβλήματα ανάμεσα στην Ελληνική και την Εβραϊκή κοινότητα της περιοχής και ένας του λόγος στη Σύγκλητο, τον οποίο διέσωσε ο Σουητώνιος, αλλά και μία επιγραφή στη Λυών.

Ο Νέρων

Η άνοδος του Νέρωνα στο θρόνο γέννησε πολλές ελπίδες για το μοίρασμα της εξουσίας ανάμεσα στον αυτοκράτορα και τη σύγκλητο,υπό επίδραση του δασκάλου του, στωικού φιλοσόφου Σενέκα. Το 66 μ.Χ. μετά από μία πετυχημένη περιοδεία στην Ελλάδα με νίκες σε αρματοδρομίες και θεατρικούς αγώνες. Το πιο εντυπωσιακό γεγονός της βασιλείας του ήταν η πυρκαγιά που έπληξε τη Ρώμη το 64 μ.Χ.Η πιθανή εμπλοκή του Νέρωνα σ’ αυτήν της έδωσε μυθικές διαστάσεις. Η πυρκαγιά άρχισε μια νύχτα του Ιουλίου του 64 μ.Χ. και γρήγορα εξαπλώθηκε στα οικήματα. Από τα δεκατέσσερα διαμερίσματα μόνο τα τέσσερα έμειναν ανεπηρέαστα από την πυρκαγιά. Οι απώλειες σε έργα τέχνης, παρμένα από τον ελληνιστικό κόσμο της Ανατολής, και σε κτήρια ήταν μεγάλες. Ο Τάκιτος, στα Annales, αναφέρει ότι η αιτία της πυρκαγιάς ήταν αμφίβολη. Όλοι οι υπόλοιποι ιστορικοί, όμως, συμφωνούν ότι ήταν έργο του Νέρωνα. Ο πανικός και οι διαδόσεις που ακολούθησαν οδήγησαν σε εξιλαστήριες θυσίες και έτσι σώζεται η πρώτη ιστορική νύξη για το Χριστιανισμό, που έγινε αντικείμενο αναρίθμητων σχολίων , στην ιστορική ερμηνεία των οποίων συναντούμε δυσκολίες. Τα προφανή συμπεράσματα είναι τα εξής: 1)έχουμε την πρώτη μαρτυρία για σταυρικό θάνατο, 2) η χριστιανική θρησκεία μεταφέρθηκε από την Ιουδαία στη Ρώμη και γενικά στις πόλεις, όπου οι άνθρωποι ήταν δεκτικότεροι σε νέες θρησκείες και 3) αποδίδεται μειωμένη υπευθυνότητα στους Χριστιανούς, που κατηγορούνται περισσότερο για το ‘μίσος τους προς το ανθρώπινο γένος’ παρά για την ενοχή τους για την πυρκαγιά. Προκύπτει ότι ο Νέρων τους χρησιμοποίησε μάλλον ως εξιλαστήρια θύματα. Περίεργο είναι ότι κανένας άλλος δεν αναφέρει το γεγονός, ούτε τα χριστιανικά μαρτυρολόγια. Η πιο πιθανή εκδοχή είναι ότι μετά τις θηριωδίες η χριστιανική κοινότητα της Ρώμης εξολοθρεύτηκε και, όταν επανασυγκροτήθηκε, το γεγονός είχε πλέον ξεχαστεί. Μετά την επιστροφή του από το ταξείδι στην Ελλάδα, το 67μ.Χ., ο Νέρων βρέθηκε αντιμέτωπος με πολλά προβλήματα: επαναστάσεις. Ο Ιούλιος Βίντεξ, νικητής της Γαλατίας θανατώθηκε. Η σύγκλητος στράφηκε στο διοικητή της Ισπανίας, Γάλβα, για να διώξει το Νέρωνα. Οι πραιτωριανοί τον εγκατέλειψαν, η σύγκλητος ανακήρυξε αυτοκράτορα το Γάλβα και ο Νέρων αυτοκτόνησε τον Ιούλιο του 68μ.Χ.

BIKIPEDIA