ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΠΟΛΙΤΗ

Η κρίση του ασφαλιστικού συστήματος στη χώρα μας είναι πολύ μεγάλη. Υπάρχει η βάσιμη εκτίμηση ότι μετά το 2020 τα αποθεματικά των φορέων Κοινωνικής Ασφάλισης θα βρίσκονται σε μηδενικό επίπεδο, αν δεν ληφθούν από σήμερα γενναίες αποφάσεις. Όπως είναι φυσικό το γεγονός αυτό θα δημιουργήσει τρομακτικά προβλήματα στο σύνολο του συστήματος. Πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο; Τι πρέπει να γίνει στο μέλλον; Είναι ερωτήματα που θα προσπαθήσω να απαντήσω σε αυτή την ανάλυση.

Όπως γνωρίζετε στις 31/03/2008 ψηφίστηκε νέος ασφαλιστικός νόμος, ο 3655/2008. Ο νόμος αυτός δεν αλλάζει τη φιλοσοφία της Κοινωνικής Ασφάλισης, διότι στη χώρα μας η Κοινωνική Ασφάλιση στηρίζεται πλέον σε ένα σύστημα εισροών- εκροών κεφαλαίων. Οι πόροι του συστήματος που αποτελούν τις εισροές διαρκώς μειώνονται, ενώ οι εκροές βρίσκονται σε αντίθετη τροχιά.
Κάθε φορά λοιπόν που ψηφίζεται ασφαλιστικός νόμος γίνεται προσπάθεια μείωσης των εκροών και αύξησης των εισροών. Το γεγονός αυτό διαμορφώνει την αντίδραση των εργαζομένων, οι οποίοι διαφωνούν, όπως είναι φυσικό, με τη αύξηση των ορίων ηλικίας, τη μείωση των συντάξεων, την κατάργηση των βαρέων – ανθυγιεινών σε πολλές κατηγορίες κλπ.
Τώρα, σε ό, τι αφορά τα αίτια που έχουν διαμορφώσει αυτό το δυσμενές σκηνικό στη Κοινωνική Ασφάλιση είναι αρκετά. Θα αναφέρω τα πέντε σημαντικότερα:

1. Η κακή αξιοποίηση των αποθεματικών των Ασφαλιστικών Ταμείων διαχρονικά.
2. Η ανεργία
3. Η εισφορό-διαφυγή
4. Η υπογεννητικότητα, ιδιαιτέρως των τελευταίων σαράντα χρόνων
5. Η αύξηση του προσδόκιμου χρόνου ζωής

Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι τα τεράστια ελλείμματα της Κοινωνικής Ασφάλισης στη χώρα μας. Αναλογιστικές μελέτες διαφόρων οργανισμών όπως ο Ο.Ο.Σ.Α., το ΙΝ.Ε. της Γ.Σ.Ε.Ε. προσπαθούν να υπολογίσουν τα συγκεκριμένα ελλείμματα. Ανάλογα λοιπόν με τις παραδοχές που λαμβάνουν υπόψη κάθε φορά, εκτιμούν ότι τα ελλείμματα αυτά είναι της τάξεως των 200 έως 400 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Όπως γίνεται αντιληπτό, τέτοιας μορφής ελλείμματα, της τάξεως του ενός έως δύο κρατικών προϋπολογισμών, δεν είναι εύκολο να καλυφθούν από την πολιτεία ώστε οι ασφαλιστικοί φορείς να μπορούν να ανταποκριθούν στις θεσμοθετημένες υποχρεώσεις τους.
Οι Εκάστοτε κυβερνήσεις, είτε εθελοτυφλούν είτε θέλουν να αποφύγουν το πολιτικό κόστος από οδυνηρές και καθόλου δημοφιλείς και είναι λογικό να αποφεύγονται, ιδιαίτερα όταν το αδιέξοδο θα υπάρξει μετά από 10-12 χρόνια .Τα προβλήματα όμως δεν λύνονται από μόνα τους.
Έτσι πιστεύω ότι είναι μονόδρομος η κατεύθυνση στην κάλυψη της ιδιωτικής ασφάλισης.
Κωνσταντίνος Νικολαΐδης