Ο ΛΑΟΣ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ

Σ

τον τεράστιο χώρο που καταλαμβάνει η αυτοκρατορία και μέσα στα πλαίσια της Ρωμαϊκής της κρατικής οργάνωσης, ζει και κινείται ένα πλήθος φυλές όπως Έλληνες και Εξελληνισμένοι λαοί και φύλα όπως αιγύπτιοι ,Σύριοι, ιουδαίοι, αρμενιοι,κλπ.

Καταλύτης όλων των διαφοροτροπων στοιχείων του Βυζαντινού πολιτιστικού αμαλγάματος, στάθηκε ο Ελληνισμός, αυτός που κατορθώσει να δώσει στο Βυζάντιο τη δυνατότητα και τα μέσα για την πολιτιστική του έκφραση.

Ο ελληνικός πολιτισμός, η ελληνική παιδία και η γλώσσα είχαν κατακτήσει την πρωτεύουσα και τις πόλεις των Βαλκανίων και της ανατολής . Είχαν αποτυπώσει την σφραγίδα τους πάνω σε όλους τους διαφορετικούς λαούς της αυτοκρατορίας.

Τα μεγάλα κέντρα του ελληνισμού όπως η Κωνσταντινούπολη, η Αλεξάνδρεια, η Αντιόχεια, η Έφεσος η Θεσσαλονίκη, αλλά και η Νικομήδεια και η Νίκαια , ενίσχυαν και μετέδιδαν συνεχώς την λάμψη του Ελληνικού πνεύματος.

Τα πλήθη των υπάλληλων του βυζαντινού κράτους προέρχονταν από τους μορφωμένους αστούς, δηλαδή από αυτούς που είχαν πάρει ελληνική μόρφωση. Η γνώση της τότε κρατικής γλώσσας, της λατινικής, απαραίτητης για τους υπάλληλους , είτε αποτελούσε ειδική τεχνική επιμόρφωση που αποκτιόταν στην δύση, όπου καμιά φορά πήγαιναν οι νέοι που ήθελαν να ακολουθήσουν υπαλληλική σταδιοδρομία .Όπως και να έχει το πράγμα, οι ελληνοθρεμενοι αυτοί υπάλληλοι επιδρούσαν , και μέσα από αυτούς ο Ελληνισμός στο Περιβάλλον τους. Η γλώσσα της τους πάλι ήταν Ελληνική και όσο αύξανε η επίδραση της Εκκλησίας, τόσο εντονότερα εκδηλωνόταν ο ελληνικός χαρακτήρας της Βυζαντινής κοινωνίας .Τα βαρβαρικά φύλα που έρχονταν να εγκατασταθούν στα εδάφη της Αυτοκρατορίας δεν κατάφερναν για πολύ να ξεφύγουν τον Εξελληνισμό τους.

Έτσι ,λοιπόν είναι φυσικό να είναι το κράτος διαποτισμένο από κοινωνία εξελληνισμένη στο μεγαλύτερο μέρος της: γλώσσα για να συνεννοούνται οι διάφοροι πληθυσμοί της αυτοκρατορίας ήταν η ελληνική και ο βαθμός του Εξελληνισμού των ανθρώπων της εποχής έδειχνε την απόσπαση τους από την βαρβαρική και την είσοδο τους στην ΡΩΜΑΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.

Ο εξελληνισμός, όμως, άρχισε πολύ νωρίς να διώχνει την λατινική γλώσσα και από όλες τις πλευρές της δημόσιας ζωής : ήδη τον τέταρτο αιώνα ο Αρκαδιός επιτρέπει να συντάσσονται οι δικαστικές αποφάσεις και στα ελληνικά και τον επόμενο αιώνα αναγνωρίζεται η νομική ισχύς διαθηκών που συντάχθηκαν στα ελληνικά . Από τον πέμπτο αιώνα ,επίσης, αρχίζει και συνεχώς επεκτείνεται η σύνταξη νομών στα ελληνικά, συνήθεια που γενικεύεται από το δεύτερο τρίτο του έκτου αιώνα.

Έπειτα από όλα αυτά, είναι φανερό ότι η αυτοκρατορία του Βοσπόρου αποτελούσε την κρατική υπόσταση της πνευματικής δύναμης του ελληνισμού και ότι οι άλλοι λαοί, έπρεπε να πάρουν θέση απέναντι στην ελληνική πολιτιστική επίδραση και να είτε να αντιδικήσουν ,είτε να την αποδεχθούν .

Έτσι Βυζαντινή ιστορία είναι η ιστορία ενός κρατικού μορφώματος κάτω από το διοικητικό σκελετό του οποίου δρα και σφύζει η πνευματική δύναμη του ελληνισμού.

Βυζαντινή αυτοκρατορία είναι η κρατική έκφραση της τρίτης φάσης της Ελληνικής δημιουργίας, του ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ,που συνέχισε τον κλασικό και τον Μακεδόνιο. Και ,όπως είπε ο D.TALBOT RICE, το Βυζάντιο πρέπει πραγματικά να μελετηθεί σαν ένα κεφάλαιο της μακρόχρονης ιστορίας του Ελληνικού πολιτισμού και της Ελληνικής σκέψης.